Wat betreft een rangkiesstelsel zijn er veel vormen. Echter kunnen ze vaak op den duur toch nog tot een tweepartijenstelsel leiden. Ze zijn wel een goed idee mits dat wordt verholpen. Daarom kun je dan zo’n stelsel alleen het beste hebben als je één post verkiest (niet de hele Kamer, maar een bepaalde minister, bijvoorbeeld), en die post niet partijgebonden is, dwz. dat je niet iemand uit een partij kiest, of die erbij verbonden was. In dat geval zou ik het ‘gerangeerde parenstelsel’ voorstellen, ook bekend als het Tidemansstelsel.

Wat mij handiger lijkt is het huidige stelsel, met één hoofdstem en één ‘reststem’. De hoofdstem is voor de kandidaat uit de partij met jouw voorkeur, de reststem voor een andere kandidaat (mogelijk uit een andere partij), die jouw op een na favoriete is.

Nadat allen hebben gestemd, zal worden geteld. Eerst wordt de partij met het laagste aantal hoofdstemmen beneden de kiesdrempel geëlimineerd. Dan treden de reststemmen voor die stemmers in werking.

Dus als Sam de hoofdstem op partij A en reststem op B heeft, maar partij A niet genoeg stemmen haalt, dan gaan diens stemmen naar partij B, die uiteindelijk wel genoeg had.

Zou Sam de hoofdstem op B en de reststem op A hebben, dan zou de reststem als ongebruikt tellen.

Het voordeel hiervan is dat de stemmen op partijen beneden de kiesdrempel (dit zijn er meestal genoeg voor één à twee zetels), dan uiteindelijk niet verspild geraken.

Zou zo’n stelsel ingevoerd worden, dán pas lijkt een kiesdrempel een optie, maar een kiesdrempel lost niet het probleem van verdeeldheid op; dat kun je beter tegengaan door beter naar de kiezer te luisteren.

Andere toevoegingen die ik ook verwelkom, is het weer toelaten van lijstverbindingen, en het verlagen van de kiesgerechtigde leeftijd naar 16 jaar.